ΑΝΑΛΟΓΙΟΝ

Στο ζήτημα του ήθους των ψαλτών η Εκκλησία υπήρξε ιδιαίτερα απαιτητική, φροντίζοντας να αποδοκιμάζει τους ανάξιους, και αυτό φαίνεται τόσο στα πατερικά συγγράμματα όσο και στους Κανόνες. Ο ψάλτης δεν απαιτείται να είναι απαραίτητα καλλίφωνος, οφείλει όμως περισσότερο από κάθε άλλον να τηρεί "κόσμιον" βίο και ανεπίληπτο και κυρίως να εκτελεί με ευλάβεια, κατάνυξη και ταπείνωση την ψαλμωδία στο Ναό, ώστε τελικά να διασφαλίζεται η ωραιότητα και στην Τέχνη που υπηρετεί (Κανόνες ΜΒ'-ΜΓ' των Αποστόλων: "ψάλτης κύβοις σχολάζων και μέθαις... ή παυσάσθω ή αφοριζέσθω", κτλ.)

Θωμά Κ. Αποστολοπούλου, "Η εκκλησιαστική μουσική στο εκκλησιαστικό δίκαιο", Θεσσαλονίκη 1999, εκδ. "Εν χορδαίς".

Καθάπερ γαρ επί των στεφάνων ουχί τα άνθη μόνον ειναι χρη καθαρά,αλλά και την υφαίνουσαν αυτά χειρα`ούτω και επί των ύμνων των ιερών,ουχί τους λόγους ευλαβείας μετέχειν χρη μόνον,αλλά και την πλέκουσαν αυτούς ψυχήν.Ημίν δε εναγής τις εστίν και απαρρησίαστοςκαι πολλών γέμουσα των αμαρτημάτων.(Ι.Χρυσόστομος)

savvil έγραψε:Καθάπερ γαρ επί των στεφάνων ουχί τα άνθη μόνον ειναι χρη καθαρά,αλλά και την υφαίνουσαν αυτά χειρα`ούτω και επί των ύμνων των ιερών,ουχί τους λόγους ευλαβείας μετέχειν χρη μόνον,αλλά και την πλέκουσαν αυτούς ψυχήν.Ημίν δε εναγής τις εστίν και απαρρησίαστοςκαι πολλών γέμουσα των αμαρτημάτων.(Ι.Χρυσόστομος)

Παρόλα αυτά ο Θεός ευλογεί την προαίρεση του καθενός.Διότι μόνο Εκείνος γνωρίζει τα κρυπτά της καρδίας.Η επιθυμία και η προσπάθεια, αρχικά, της εκτέλεσης του κατά παράδοση και κατά δύναμη ορθού, θέλω να πιστεύω ότι είναι κάτι στα μάτια του Θεού.Από κει και πέρα το φιλότιμο.