ΑΝΑΛΟΓΙΟΝ

Όταν πρόκειται να εκκλησιαστούμε (οι Ψάλτες) σε εκκλησία στην οποία δεν είμαστε διορισμένοι, πηγαίνουμε στην εκκλησία το κατά δύναμιν πριν αρχίσει η ακολουθία (όπως πρέπει να κάνει κάθε Χριστιανός), και αν θέλουμε να ψάλλουμε, ρωτάμε ταπεινά τον δεξιό ή αριστερό ιεροψάλτη του Ναού (αναλόγως που θα πάμε) αν "θέλει βοήθεια":

α. αν μας πει ότι δεν θέλει, απαντούμε "να' ναι ευλογημένο", και πάμε και καθόμαστε στο εκκλησίασμα.

β. αν μας πει "έλα αδερφέ", πάμε παίρνουμε ευλογία από τον ιερέα του Ναού, και μετά καθόμαστε (μάλλον στεκόμαστε) όπου μας υποδείξει ο (δεξιός ή αριστερός, αναλόγως σε ποιο αναλόγιο πήγαμε πρώτα) ψάλτης του Ναού. Ποτέ δεν πάμε να ψάλλουμε ή να αναγνώσουμε κάτι χωρίς να πάρουμε άδεια από τον ψάλτη. Ούτε και ρωτάμε να πούμε αυτό ή το άλλο, αλλά ψάλλουμε ότι μας δώσει ο ψάλτης (χωρίς να κάνουμε μορφασμούς, κτλ.). Σε περίπτωση που τελειώσει η ακολουθία και δεν μας δώσει να ψάλλουμε τίποτα, λέμε μέσα μας "να' ναι ευλογημένο" και παίρνουμε τον μισθό της υπακοής, και αφού τον χαιρετίσουμε εκκλησιαστικά (με το χέρι στο στομάχι και μικρή υπόκλιση), πορευόμαστε εν ειρήνη.

ΜΠΡΑΒΟ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ!!!

Μπράβο, και πάλι μπράβο! Αυτό το θέμα είναι πολύ σπουδαίο και η τάξις όπως την λες είναι πολύ σωστή. Είναι θέμα σεβασμού στον ψάλτη όχι μόνον σαν διορισμένος ψάλτης του ναού, αλλά και σαν συνάδελφος. Αυτός κανονίζει την πορεία της ψαλμωδίας όσον αφορά των διαφόρων ακολουθιών. Δεν επιτρέπεται να μπη άλλος, ξένος, και να την αλλάξη αυτή.

Εδώ και 15 χρόνια ο Άρχοντας Λυκούργος Πετρίδης μου είχε ξεκαθαρίσει μία παρόμοια απορία όταν των ρώτησα περί το πότε πρέπει να "παραχορούμε" την θέση μας σε άλλον επισκέπτη ψάλτη. Η απάντηση που πήρα μου άνοιξε τα μάτια κατά κάποιο τρόπο. Μου λέει ότι ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να κατεβή ο ψάλτης του ναού και να μπη άλλος στην θέση του. Η ΜΟΝΗ εξαίρεση είναι εάν ο μουσαφίρης έχει κάποιο ανώτερο οφφίκιο (Άρχον Πρωτοψάλτης, κλπ). ΚΑΙ ΠΑΛΙ, μόνον εάν ο διορισμένος ψάλτης το αποφασίσει και παραχωρήσει την θέση του από κάποιο αδελφικό σεβασμό για να τιμήση τον άνθρωπο και το οφφίκιό του. Όμως, δεν είναι υποχρεωμένος.

Απόστολος

Όντως Παναγιώτη, η συμπεριφορά που αναφέρεις είναι τουλάχιστον ιδανική, θα έλεγα μάλιστα παραδείσια. Όμως πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Και δεν αναφέρομαι σε εξαιρέσεις του κανόνα αλλά μπορώ να πω χωρίς να υπερβάλλω, στο 90% των συναδέλφων. Πρέπει να αλλάξουν πολλά μυαλά για να γίνει πραγματικότητα μία τέτοια συναδελφική σχέση. Πάντως προσωπικά, θέλοντας να αποφύγω οποιαδήποτε αντίδραση (μάλλον αναμενόμενη) προτιμώ το να παρακολουθήσω την ακολουθία ως πιστός, για μένα μάλιστα είναι και μία ευκαιρία να βιώσω από αυτή τη θέση τα εν τω Ναώ γενόμενα, κάτι που πλέον συμβαίνει λίαν σπανίως. Εξαίρεση, μόνο η Εκκλησία του Δασκάλου μου και των συμμαθητών μου όπου δεν τίθεται θέμα παρεξήγησης.
Χωρίς να θέλω να αντιταχθώ στο "Ψαλλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω" (ποιος είμαι να το κάνω άλλωστε) θα συμβούλευα τους αγαπητούς συναδέλφους να βιώνουν με την πρώτη ευκαιρία μία ακολουθία ως πιστοί, εάν όχι για μία άλλου είδους αίσθησης της κατάνυξης, σίγουρα για να πάρουν πράγματα που μπορούν να κάνουν πράξη στο αναλόγιό τους.

Xristos Tsakirogloy έγραψε:...θα συμβούλευα τους αγαπητούς συναδέλφους να βιώνουν με την πρώτη ευκαιρία μία ακολουθία ως πιστοί, εάν όχι για μία άλλου είδους αίσθησης της κατάνυξης, σίγουρα για να πάρουν πράγματα που μπορούν να κάνουν πράξη στο αναλόγιό τους.

Είχε πει ο Ευάγριος (νομίζω είναι στην Φιλοκαλία) ότι είναι δύσκολο το να προσευχηθεί κανείς απερίσπαστος (δηλ. χωρίς να του φύγει ο νους από την προσευχή και τον Θεό), είναι δε πολλά δυσκολώτερον να ψάλλει κανείς απερίσπαστος (δηλ. χωρίς να του φύγει ο νους από την ψαλμωδία και τον Θεό)!

Συνήθως το ταγκαλάκι της υπερηφανείας μας παιδεύει πολύ στην Ψαλμωδία.

...Όμως εγώ πάω και ρωτώ αν θέλουν βοήθεια, γιατί ο γέροντάς μου μου είπε ότι παίρνω ευλογία από τον Θεό.

Παναγιωτη καλα τα λες αλλα δηστυχως ''αθλιον εστιν το γενος των ψαλτων'' (και των παπαδων συμπληρωνω εγω) .

Αγαπητε Παναγιωτη,γράφει ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: <<Ψάλλειν δε εν τη καρδία,τουτέστι μετά συνέσεως και μη ρεμβομένης της καρδίας`ο γαρ προσέχων εκείνος εν καρδία ψάλλει>> (Εφεσ.ε-19).Και ο Θεοδώρητος: <<Τη καρδία γαρ ψάλλει ο μη μόνον την γλώσσαν κινών,αλλά και τον νουν εις την των λεγομένων κατανόησιν διεγείρων>>.