Με το "ός" τελικά βγαίνει νόημα και όχι με το "όν": "δυσώπησον, τον Κύριόν σου και Υιόν" "
ός έσωσεν" "την" "τη φθορά και θανάτω" "κατασχεθείσαν" "φύσιν" "μου"... Εξάλλου, το "ός" αντιστοιχεί με το "εκδεδωκώς". Συνεπώς, είναι λανθασμένα αυτά που έγραψα στο προηγούμενο μήνυμα (πάει, σκουριάσανε τα αρχαία μου τελείως...
).
Τώρα, για το "ως" δεν ξέρω πώς καθιερώθηκε. Αν κάποιος γνωρίζει ας μας πεί.
Πάντως, από την εντελώς διαμελισμένη σύνταξη και τον διασκελισμό των νοημάτων τροπαρίων όπως το ανωτέρω, γίνεται εμφανέστερο και το γεγονός ότι τα λατρευτικά κείμενα, ιδίως το είδος των κανόνων, δεν γράφονται πάντα με κριτήριο την εύκολη κατανόηση, αλλά διατηρούν μια έντονη ποιητικότητα, ευρυθμία και ελευθερία και με (διαφαινόμενο) σκοπό ενίοτε να μας "παιδέψουν" και λίγο για να τα καταλάβουμε. Εδώ, εν προκειμένω, έκατσα και έκοψα το τροπάριο σε "κομματάκια" προσπαθώντας να συνθέσω τις ψηφίδες με την σειρά ώστε να βγάζει νόημα το "πάζλ". Και φυσικά, για έναν λογιότερο άνθρωπο η κατανόηση θα ήταν ασφαλώς πιό εύκολη και πολύ πιό γρήγορη (και ίσως να μειδίαζε με τον δικό μου παιδεμό
), αν και προσωπικά πιστεύω ότι σε πρώτη ακρόαση παρομοίου κειμένου χωρίς καμμία προεργασία, όπως π.χ. εν ώρα ακολουθίας, ακόμα κι ένας φιλόλογος θα το επεξεργαζόταν λιγάκι πριν το καταλάβει 100%. Και αν ακολουθούσε αμέσως μετά κι άλλο τροπάριο παρομοίας συντάξεως, και μετά και άλλο κ.λπ., τότε πού χρόνος για διανοητική επεξεργασία;
Ερώτηση δική μου: πώς θα έπρεπε (αν θα έπρεπε) να ψαλλεί το εν λόγω τροπάριο διαφορετικά από τον ειρμό ώστε να αποδοθεί το νόημα καλύτερα; Θα βοηθούσε σε κάτι η αλλοίωση του μέλους του ειρμού που ενίοτε βλέπουμε να γίνεται για χάρη καλυτέρας κατανοήσεως; (έχω ακόμη στα αυτιά μου από εχθές το βράδυ τα "ταλαίπωρα" τροπάρια του κανόνος του Ακαθίστου που έχουν υποστεί τεράστια επεξεργασία ως προς το μέλος (κατά τα νοούμενα), με αποτέλεσμα κάποια από αυτά να έχουν γίνει αγνώριστα σε σχέση με τον ειρμό)