Του δούλου Σου (για την Παναγία) ή του δούλου Αυτού;

Διορθωτέα και μη Διορθωτέα, στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας.
Άβαταρ μέλους
Παναγιώτης
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 901
Εγγραφή: 07 Φεβ 2008, 05:43

Του δούλου Σου (για την Παναγία) ή του δούλου Αυτού;

Δημοσίευση από Παναγιώτης »

Στο "Η μόνη αγνή" (μνημόσυνο) τελειώνει "την ψυχήν του δούλου σου". Είναι σωστό που ουσιαστικά λέει δούλοι της Παναγίας; ή πρέπει να το διορθώσουμε σε "δούλων Αυτού";

Πολύ σωστά το λέει. Όταν κάποιος είναι δούλος στον Βασιλιά, είναι και δούλος στην Βασίλισσα (Σέ ιδών ξένη όψει, δορυφορουμένην καθάπερ βασίλισσαν, υφ' αγίων Κόρη, ο Ανδρέας εξέστη ο Όσιος, ότε τήν σεπτήν σου, Εσθήτα ήπλωσας αύλως, καί λαόν τόν πιστόν σου εσκέπασας - Ολόφωτος αληθώς, επέστης Παντοβασίλισσα, καί ήπλωσας θαυμαστώς, τήν άχραντον Σκέπην σου, σκέπουσα τούς δούλους σου - Στίχ. α'. Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη).

Και άλλα, από τις ακολουθίες της Εκκλησίας μας:

22/1 (εσπέρια): Χαῖρε Παρθένε Θεόνυμφε· χαῖρε πιστῶν ἡ ἐλπίς· χαῖρε κόσμου καθάρσιον, χαῖρε πάσης θλίψεως, ἡ τοὺς δούλους σου σῴζουσα.

24/1 (Μεσώδιον κάθισμα): Πειρασμοῖς πολυτρόποις περιπεσών, ἐξ ἐχθρῶν ἀοράτων καὶ ὁρατῶν, τῷ σάλῳ συνέχομαι, τῶν ἀμέτρων πταισμάτων μου, καὶ ὡς θερμῇ ἀντιλήψει, καὶ σκέπῃ μου ἄχραντε, τῷ λιμένι προστρέχω, τῆς σῆς ἀγαθότητος· ὅθεν Παναγία, τὸν ἐκ σοῦ σαρκωθέντα, ἀσπόρως ἱκέτευε, ὑπὲρ πάντων τῶν δούλων σου, τῶν ἀπαύστως ὑμνούντων σε, Θεοτόκε πανάχραντε, πρεσβεύουσα αὐτῷ ἐκτενῶς, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς προσκυνοῦσιν ἀξίως, τὸν Πανάγιον τόκον σου.

1/2 : Ἡ Ἄννα προφητεύουσα τὸ μέλλον, τὸν ἐκ τῆς μήτρας σου Θεὸν προανηγόρευσε· διὸ ἀπαύστως πρέσβευε, σωθῆναι Θεομῆτορ τοὺς δούλους σου.

Κυριακή Β' των Νηστειών (μεσώδιον κάθισμα): Ταχὺ δέξαι Δέσποινα, τὰς ἱκεσίας ἡμῶν καὶ ταύτας προσάγαγε τῶ σῶ Υἱῶ καὶ Θεῷ Κυρία Πανάμωμε, σβέσον τὰς περιστάσεις, τῶν δυσφήμων γλωσσάλγων πράϋνον μηχανίας, καὶ κατάβαλε θράσος τῶν ὁπλιζομένων ἀθέων, Ἄχραντε κατὰ τῶν δούλων σου.

και έτερα πολλοστά αν όχι αμέτρητα παραδείγματα.

Παναγιώτης.
Μέγα μὲν τὸ ἀπερισπάστως προσεύχεσθαι· μεῖζον δὲ καὶ τὸ ψάλλειν ἀπερισπάστως
stelstam
Γενικός Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 28
Εγγραφή: 14 Φεβ 2008, 16:18

Re: Του δούλου Σου (για την Παναγία) ή του δούλου Αυτού;

Δημοσίευση από stelstam »

Όλη η υμνολογία συμφωνεί με αυτό...

Τη Θεοτόκω εκτενώς νύν προσδράμωμεν, ….μή αποστρέψης σούς δούλους κενούς σε γάρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.

Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε…σούς γάρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών

Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.

Πάντων προστατεύεις αγαθή…ρύσαι, πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.

Πάντων θλιβομένων η χαρά…σπεύσον, δυσωπούμεν ρύσασθαι τους δούλους σου.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

κ.α.

Στέλιος
Άβαταρ μέλους
Παναγιώτης
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 901
Εγγραφή: 07 Φεβ 2008, 05:43

Re: Του δούλου Σου (για την Παναγία) ή του δούλου Αυτού;

Δημοσίευση από Παναγιώτης »

Από το: http://analogion.net/forum/viewtopic.php?p=459#p459
Δημήτριος έγραψε:Λέει ο Παύλος ότι δεν μπορεί κάποιος να δουλεύει για 2 κυρίους.
Πάντα ο δούλος ήταν του τάδε. Καθ επέκταση και της γυναικός του , της μητρός του και των παιδιών του.
Ο δούλος είχε έναν κύριο κατά τα αρχαιοελληνικά συγγράμματα και κατά την γραφή.
Κι εμείς σαν χριστιανοί έχουμε έναν και μόνον. Εις Αγιος, εις Κύριος , ο Ιησούς Χριστός ο οποίος είναι τριαδικός.
Η Θεοτόκος αν και μητέρα του Θεού δεν παύει να είναι και δούλη του. Είπε η ίδια "ότι επέβλεψεν επί την Δούλην αυτού" δηλ. επί την δούλη Μαρία.
Στα λόγια της Γραφής δεν υπάρχει δόλος, αντίφαση ή παράφραση. Δεν υπάρχει παράφραση γιατί όλα είναι διαχρονικά. Αυτό που είπε η Παναγία είχε ειπωθεί ανέκφραστα προ γενέσεως χρόνου, γράφτηκε στους αιώνες τη στιγμή που το είπε.
Πολύ πριν το σχίσμα οι δυτικοί λαοί της ορθοδόξου εκκλησίας και ειδικά οι ισπανοί της βορείου ισπανίας τιμούσαν την θεοτόκο ως ίση με τον τριαδικό θεό. Ορθόδοξοι όντες της μιας εκκλησίας έκαναν σταυρό με 4 δάκτυλα. Αφού για πολιτικοδιοικητικά έγινε το σχίσμα "ανακάλυψαν" οι ανατολικοί ότι το λάθος των δυτικών ήταν ότι η Παναγία λατρευόταν ίση με τον Θεό. Στήριξαν τις πολιτικές διενέξεις σε δογματικά. Και δογματικά είχαν δίκιο.
Ο μόνος λατρευτός και προσκυνητός είναι ο θεός. Οι άγιοι και η παν-αγία συμμετέχεουν στην λατρεία. Λατρεύουν και δεν λατρεύονται. Δεν σώζουν οι ίδιοι αλλά μεσιτεύουν. Είμαστε δούλοι σε ανωτέρα φύση. Το μεσότοιχο είναι ο Χριστός.
Δημήτρη, σε όλη την υμνολογία της Εκκλησίας μας, ως βλέπουμε παραπάνω, που γράφηκε από τους Ορθόδοξους Αγίους Πατέρας, αναφερόμαστε ως δούλοι στην Υπεραγία Θεοτόκο, που είναι Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ. Άρα έχουν λάθος αυτοί, και θα πρέπει να τους διορθώσουμε; Αυτό είναι βλάσφημο και μόνο να το σκεφτούμε.

Δογματικά δεν έχουν δίκιο οι Αιρετικοί Καθολικοί με την Μαριολατρεία και την "αγία τετράδα", βλ., http://www.parembasis.gr/2001/01_04_13.htm (Βασικά σημεία διαφοράς μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου).

Για το Σχίσμα λέει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: «Οὐ μόνον εἰσὶν οἱ Λατῖνοι σχισματικοί, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοί· καὶ τοῦτο παρεσιώπησέν το ἡ ἐκκλησία ἡμῶν, διὰ τό, τὸ γένος εἶναι ἐκείνων πολὺ καὶ ἰσχυρότερον ἡμῶν. ἡμεῖς δὲ οὐ δι’ ἄλλο τι ἐσχίσθημεν αὐτῶν, εἰ μὴ ὅτι εἰσὶν αἱρετικοί».

Αλλά το θέμα θα πρέπει να μείνει στο τίτλο του, και όχι να επεκτεινόμαστε προς άλλες κατευθύνσεις.

φιλικά,
Παναγιώτης.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Παναγιώτης την 17 Απρ 2008, 08:15, έχει επεξεργασθεί 2 φορές συνολικά.
Μέγα μὲν τὸ ἀπερισπάστως προσεύχεσθαι· μεῖζον δὲ καὶ τὸ ψάλλειν ἀπερισπάστως
stelstam
Γενικός Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 28
Εγγραφή: 14 Φεβ 2008, 16:18

Re: Του δούλου Σου (για την Παναγία) ή του δούλου Αυτού;

Δημοσίευση από stelstam »

Ως απάντηση για την λέξη «δούλος», που πραγματικά δεν γνωρίζω και δεν μπορώ να καταλάβω που είναι το πρόβλημα, θέλω να τοποθετηθώ και να πω ότι τα λόγια, οι γραφές, και ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας αποτελούν αληθινό «θησαυρό», με άμεση χρήση και εφαρμογή στην υμνολογία της Εκκλησίας μας. Σημασία βέβαια δεν έχουν τόσο τα λόγια, όσο το πνεύμα, το τι εννοούμε δηλαδή με την κάθε φράση.
Προφητικά μας λέει η ίδια: (δια του Αγίου Πνεύματος) «...ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί, ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός…» ( Λουκ. 1, 48-49) Δηλαδή οι τιμή και η προσκύνηση προς την Παναγία είναι ορισμένη και ηθελημένη από τον ίδιο τον Θεό. Είναι Υπέρ-αγία, είναι πάνω από όλους τους Αγίους, και τους Αγγέλους. Όλοι, άγγελοι και άνθρωποι την προσκυνούν και την τιμούν με παρακλήσεις, εγκώμια, ύμνους. Κατά την Δευτέρα Παρουσία, αυτή η Βασίλισσα και Παρθένος Μαρία, θα κάθεται εκ δεξιών του θρόνου του Υιού της, με απερίγραπτη δόξα, «Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (Ψαλμ. 44,10 – 12,18)
Λέμε: Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς, λέμε: «…συ γαρ ει η Σωτηρία του γένους των Χριστιανών», λέμε: «…σε γαρ και μόνη ελπίδα κεκτήμεθα». Είναι δυνατόν; Η μόνη ελπίδα μας; Η σωτηρία μας; Σώσον ημάς;
Έτσι ακριβώς είναι. Για μας του ορθοδόξους η Παναγία τυγχάνει μιας εξαιρετικής τιμής, μιας υπέρ-ευλάβειας. «...Εξαιρέτως της Παναγίας Αχράντου…»
Λέγοντας «σώσον ημάς» εννοούμε «Πρέσβευε στον Υιό σου για την Σωτηρία μας»
Λέγοντας «…μόνη ελπίδα» και «σωτηρία» εννοούμε ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να μας βοηθήσει όπως μπορεί εκείνη. Εκείνη δηλαδή που είναι η Μητέρα του Σωτήρα μας.Για μας, τους ορθοδόξους, τους πιστούς, είναι και βρίσκουν εφαρμογή τα λόγια του Απ. Παύλου: «…στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε διά λόγου είτε δι’ επιστολής ημών» (Β' Θεσ. β', 15).
Κατ’επέκταση το ίδιο ισχύει και για την λέξη «δούλος».
Η Παναγία δεν είναι καμιά «φιλενάδα» μας και οι ύμνοι και τα τροπάρια προς αυτήν, δεν είναι κοσμικά τραγούδια, αλλά κρύβουν βαθιά θεολογικά μηνύματα.
Μεγαλύτερη ασφάλεια έχει ο πιστός να θεωρείται «δούλος» της Παναγίας, παρά να πέσει σε πλάνη και να θεωρήσει οτιδήποτε άλλο. Πολύ σοφά έχει τοποθετηθεί αυτή η λέξη, που φέρνει κατάνυξη και συντριβή. Και μόνο η παραδοχή αυτή της «δουλικής» σχέσης του «φόβου» και του «σεβασμού» προς το πρόσωπό της μπορεί να είναι πραγματικά σωτήριο και ας είμαστε στον πάτο. Τι δηλαδή, ο Άγιος υμνωδός που μετά δακρύων αναφωνούσε: «Απορήσας εκ πάντων, οδυνηρώς κράζω σοι. Πρόφθασον, θερμή προστασία, και την βοήθειαν δός μοι τω δούλω σου τω ταπεινώ και αθλίω», δεν ήξερε τι έλεγε;
Μια πατερική μεμονωμένη θέση, βεβαίως δεν αποτελεί «δόγμα».
Και κανείς δεν είναι αλάθητος. Ούτε ακόμα αυτοί, οι Άγιοι μας.
Όμως όταν όλοι οι Άγιοι Πατέρες μας συμφωνούν σε κάτι, ε, τότε ναι, τότε είναι «δόγμα».

Στέλιος
Άβαταρ μέλους
Δημήτριος
Παλαίμαχος
Δημοσιεύσεις: 47
Εγγραφή: 13 Μαρ 2008, 21:24

Re: Του δούλου Σου (για την Παναγία) ή του δούλου Αυτού;

Δημοσίευση από Δημήτριος »

Η λέξη δούλος παράγεται από τη λέξη δύη που σημαίνει κακοπάθεια και δυστυχία. Δυηλίς όποιος τα είχε αυτά και δούλος. Ο Χριστός κατάργησε την δουλεία λέγοντας "ουκ εστιν δούλος ή ελεύθερος" με το στόμα του Παύλου.
Παρόλα αυτά βλέπουμε ότι στο Βυζάντιο ανθούσε η δουλεία ίσως για οικονομικά συμφέροντα.
Δούλοι της αμαρτίας στέκει.
Δημήτρης
stelstam
Γενικός Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 28
Εγγραφή: 14 Φεβ 2008, 16:18

Re: Του δούλου Σου (για την Παναγία) ή του δούλου Αυτού;

Δημοσίευση από stelstam »

Όχι Δημήτρη,
δούλος σημαίνει και τέκνο, και δούλος Θεού σημαίνει, τέκνο, παιδί του Θεού.
Επίσης ο Μπαμπινιώτης στο Λεξικό ΝΕΓ σελ.525 λέει ότι είναι αγνώστου ετυμολογίας λέξη, μάλλον προερχόμενη από λυδικό δάνειο. Στο δε χωρίο που αναφέρεσαι (προς Γαλ. 3,26-28) ο Απόστολος Παύλος μιλάει για την ισότητα.

Η πραγματική έννοια του χακτηρισμού, που χρησιμοποιεί ο Χριστιανισμός για τον άνθρωπο ως «δούλο του Θεού», είναι η «υιϊκή» σχέση που η θεία χάρη δίνει στον άνθρωπο. Σωστότερα, η υιοθεσία και κληρονομιά, αφού οι βαπτιζόμενοι είναι «κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού» («Εσμέν τέκνα Θεού. Eι δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού». Ρωμ. η', 17. Πρβλ. Γαλ. δ', 7. Εφεσ. ε', 1 εξ).

Όμως η διαφορά δούλου-τέκνου είναι διαφορά σε πρακτική βάση και βρίσκεται στο ότι το ένα το αποκτούμε με την γέννηση μας, δηλαδή γεννιόμαστε ως δούλοι του Θεού, ενώ το δεύτερο, το να γίνουμε αληθινά τέκνα Του, πρέπει να το αποδείξουμε με την εν Χριστώ ζωή μας

Ο δούλος του Θεού οφείλει να γίνει και πραγματικό τέκνο Του. Αληθινό παιδί Του. Εκεί βρίσκεται και η λεπτή γραμμή. Πρέπει κανείς να παλέψει πολύ με τα πάθη του με τις αδυναμίες του για να μπορέσει πραγματικά να αισθάνεται τον Θεό ως Πατέρα του.

Ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος αναφέρει ότι όλοι ξεκινάμε από το πρώτο πνευματικό στάδιο που είναι όταν ο άνθρωπος αισθάνεται σαν δούλος του Θεού, δηλαδή όπως ένας δούλος κάνει κάτι γιατί φοβάται επειδή το λέει ο αφέντης του και πρέπει να καταλήξουμε να αισθανόμαστε ως τέκνα του Θεού:


...Αλλά για να φτάσουμε όμως σε αυτή τη κατάσταση της υιοθεσίας πρέπει να τηρήσουμε μια μέθοδο, μια διαδικασία για να φτάσουμε να είμαστε τέκνα του Θεού, παιδιά του Θεού. Πρέπει οπωσδήποτε αυτό που λέει «αγιασθήτω το όνομα σου» δηλαδή ας αγιασθεί το όνομα σου. Πού να αγιασθεί το όνομα του Θεού, στον ουρανό; Αφού είναι Άγιο αφ' εαυτού το όνομα του Θεού, αλλά εμείς να αγιάσομε το όνομα του Θεού με την αγία ζωή μας, όταν εμείς υπακούσομε στις εντολές του Θεού τότε οι εντολές του Θεού λειτουργούν μέσα μας από μόνες τους σαν καθαρτήριο πυρ το οποίο καθαρίζει τη ψυχή μας και την ύπαρξή μας από τα πάθη και την αμαρτία, μας φωτίζει το νου μας, φωτίζει την καρδία μας και σιγά, σιγά αρχίζουμε να λειτουργούμε φυσιολογικά. Αρχίζει να λειτουργεί μέσα μας αυτή η αρμονία της φύσεως όπως μας έπλασε ο Θεός. ΄Ολες οι ψυχικές και σωματικές μας δυνάμεις αποκτούν τη σωστή τους θέση και λειτουργούν μέσα σε μια θαυμάσια αρμονία και εμείς έτσι γινόμαστε τόπος όπου μπορεί να έρθει να κατοικήσει ο Θεός. Θυμάστε τί λέει στο Ευαγγέλιο ο ίδιος ο Κύριος ότι «εάν με αγαπάτε θα τηρήσετε τις εντολές μου και όταν τηρήσετε τις εντολές μου τότε κι εγώ θα σας αγαπήσω και θα εμφανίσω τον εαυτό μου σε εσάς», ή κάπου αλλού λέει «εγώ κι ο πατήρ θα έρθουμε και θα κατοικήσομε μόνιμα» «μονή παρ' αυτώ ποιήσομεν» θα κατοικήσομε μόνιμα μεσ' τη καρδιά του ανθρώπου. Άρα λοιπόν έχουμε μία διαδικασία, μια διαδικασία πνευματική που μας δίδει η εκκλησία και την τηρούμε ώστε να λειτουργήσει μέσα μας η ιατρική αυτή μέθοδος να θεραπευθούμε από τα πάθη και τις αμαρτίες μας, να παύσει ο σκορπισμός του νου μας που τρέχει εδώ κι'εκεί, να παύσει αυτή η ακαθαρσία της καρδίας να μας ενοχλεί, να μπουν όλα σε μια αρμονία, ψυχή, σώμα, καρδία, πνεύμα τα πάντα, όλα, να γίνει μια αρμονία, μια απλότητα και να ενεργεί μέσα μας πλέον το πνεύμα το άγιο του Θεού. Τότε μπορούμε να πούμε ότι είμαστε πραγματικά παιδιά του Θεού, όπως κάποιος για νάναι παιδί του πατέρα του πρέπει να του μοιάζει, δεν πρέπει απλώς μόνο να έχει και το όνομα του αλλά να είναι όμοιος με τον πατέρα και να του μοιάζει όχι μόνο εξωτερικά αλλά να μοιάζει και στις αρετές του, διότι μπορεί βιολογικά να είναι παιδί του, όπως λεν καμιά φορά εγώ δεν σ'αναγνωρίζω για παιδί μου διότι μπορεί εγώ να σε γέννησα αλλά όμως ο τρόπος σου ο χαρακτήρας σου οι ενέργειες σου δεν μου ταιριάζουν εμένα άρα δεν σε θεωρώ παιδί μου γιατί δεν μοιάζεις με το δικό μου πνεύμα. Όταν μας είπε ο Χριστός «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι καθώς και ο Πατήρ ημών ο ουράνιος τέλειος εστίν» δηλαδή να γίνετε τέλειοι, να γίνεσθε τέλειοι όπως και ο Πατέρας σας ο ουράνιος είναι τέλειος. Βλέπετε μας φέρνει το Θεό σαν πατέρα μας και λέει δεν μπορεί να κάνετε κάτι άλλο γιατί αν κάνετε κάτι άλλο δεν θα είστε παιδιά του πατέρα σας, θα είστε νόθοι και όχι υιοί. Και λέγεται μάλιστα ότι αυτή η εικόνα του Θεού σαν πατέρα μέσα στη ψυχή μας φαίνεται κι ιδιαίτερα στην ώρα του θανάτου μας όπου εκεί θα φανεί αυτή η εικόνα του ουρανίου πατρός στο πνεύμα μας.

Στέλιος
Άβαταρ μέλους
Δημήτριος
Παλαίμαχος
Δημοσιεύσεις: 47
Εγγραφή: 13 Μαρ 2008, 21:24

Re: Του δούλου Σου (για την Παναγία) ή του δούλου Αυτού;

Δημοσίευση από Δημήτριος »

Αγαπητέ Στέλιο,
Την ετυμολογία της λέξης "δούλος" την πήρα από το λεξικό Σουίδα. Βυζαντινό λεξικό , πραγματικός θησαυρός που αντλούν πληροφορίες όλοι οι φιλόλογοι του πλανήτη που ασχολούνται με αρχαία ελληνικά.
Στους χαιρετισμούς σαν ψάλτης λέω πάντα το "ικετεύωμεν οι δούλοι και κλίνουμε" και το αισθάνομαι.
Σε ακολουθία μνημοσύνου στο "και νυν... η μόνη αγνή" λέω πάντα "του δούλου Αυτού" .
Αυτό το είχα πρωτοακούσει από τον Σταντίτσα.
Κάπου υπάρχει ένα ερωτηματικό.
Οι ευχές του ιερέως αναφέρονται σαφώς σε δούλο Θεού και ποτέ σε δούλο Θεοτόκου.
Η υμνωδία αναφέρεται πολλές φορές σε δούλο Θεοτόκου.
Ψάλουμε, Κυρία πάντων ημών.
Αλλά ψάλλουμε επίσης. Εις Αγιος , εις Κύριος.
Αφού έναν Κύριο έχουμε και αγιογραφικά είμαστε δούλοι του (εάν θα ήθελα να αρέσω στους ανθρώπους δεν θα ήμουν δούλος Χριστού Γαλ.1.10.1)
Πως γίνεται να λέμε ότι έχουμε έναν κύριο;
Να υποθέσουμε ότι έχουμε δύο κυρίους σαν δούλοι;
Δημήτρης
Άβαταρ μέλους
Παναγιώτης
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 901
Εγγραφή: 07 Φεβ 2008, 05:43

Re: Του δούλου Σου (για την Παναγία) ή του δούλου Αυτού;

Δημοσίευση από Παναγιώτης »

Δημήτρη λέμε, Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού.

Αλλά λέμε επίσης, και το παρόν τροπάριον του μεγίστου εν Θεολόγοις Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού:

Δέσποινα πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων Σου και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως (Παρακλητική, Ήχος πλ. δ', Πέμπτη εσπέρας).

Πως το έλεγε αυτό ο μακαριστός Στανίτσας; Πως το λες εσύ;

Αν είναι να διορθώσουμε τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον Άγιο Ρωμανό τον Μελωδό, τον Άγιο Ανδρέα Κρήτης, και όλους τους Αγίους Υμνογράφους, τότε εξ ορισμού φεύγουμε από την Ορθοδοξία.
Μέγα μὲν τὸ ἀπερισπάστως προσεύχεσθαι· μεῖζον δὲ καὶ τὸ ψάλλειν ἀπερισπάστως
Άβαταρ μέλους
Δημήτριος
Παλαίμαχος
Δημοσιεύσεις: 47
Εγγραφή: 13 Μαρ 2008, 21:24

Re: Του δούλου Σου (για την Παναγία) ή του δούλου Αυτού;

Δημοσίευση από Δημήτριος »

Λέμε Εις άγιος ΕΙΣ κύριος.=1
Λέμε επίσης Κυρία πάντων ημών.
Απλά μαθηματικά.
1+1=2 Κύριοι/ες
1=2;
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Δημήτριος την 18 Απρ 2008, 17:19, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Δημήτρης
Άβαταρ μέλους
Παναγιώτης
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 901
Εγγραφή: 07 Φεβ 2008, 05:43

Re: Του δούλου Σου (για την Παναγία) ή του δούλου Αυτού;

Δημοσίευση από Παναγιώτης »

Τα μαθηματικά και ο ορθολογισμός, με "μαθηματική ακρίβεια" δύνανται να μας βγάλουν εκτός Ορθοδοξίας. Τι μαθηματικά και ορθολογισμός ισχύουν στα λόγια του θεοτοκίου του βαρέος ήχου "η προ τόκου Παρθένος, και εν τόκω Παρθένος, και μετά τόκον πάλιν ούσα Παρθένος";

Ο μέγιστος εν Θεολόγοις Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στην ακριβή έκδοση της Ορθοδόξου Πίστεως γράφει:

"Κυρία γαρ όντως γέγονε πάντων των ποιημάτων, του Δημιουργού χρηματίσασα μήτηρ"

"όντως κυρίως και αληθώς Θεοτόκος, και Κυρία, και πάντων κτισμάτων δεσπόζουσα, δούλη και μήτηρ του Δημιουργού χρηματίσασα".

Στον δε λόγο του εις την Κοίμησιν της Θεοτόκου λέει (PG 96, 720):

"Ουκ απελείφθη εν γη το σον άχραντον και πανακήρατον σώμα, αλλ' εν ουρανών βασιλείοις μοναίς η Βασιλίς, η Κυρία, η Δέσποινα, η Θεομήτωρ, η αληθής Θεοτόκος μετατεθείσα".

Ως είπαμε πολλάκις ανωτέρω, όλη η Ορθόδοξη υμνολογία βοά "Δέσποινα πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων Σου".

Σε αυτό το φόρουμ δεν εναντιωνόμαστε στα λόγια των Αγίων Πατέρων, όπως αυτά αποτυπώθηκαν στην Υμνογραφία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά ως Ορθόδοξοι τα δεχόμαστε.

Καλή Ανάσταση.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Παναγιώτης την 24 Απρ 2008, 10:22, έχει επεξεργασθεί 2 φορές συνολικά.
Μέγα μὲν τὸ ἀπερισπάστως προσεύχεσθαι· μεῖζον δὲ καὶ τὸ ψάλλειν ἀπερισπάστως
Απάντηση

Επιστροφή στο “Διορθωτέα και μη”